حالا دیگه خیلی وقته چشمهای پدربزرگهامون برق نمیزنند

برای از قدیما گفتن و دستهای مادربزرگهامون مهربونی نمیکنند

برای پیچوندن خوشیها و افتخارهای گذشته مون لای قصه ها

حالا دیگه خیلی وقته پدر و مادرهایمان دغدغه ی سرزمین اجدادی

و سپردنش به بچه هارو یادشون رفته که روایت ما روایت عدد و رقم

است و بوی ناخوش اسارت

حالا دیگه خیلی وقته بچه ها از سرنوشت خاکشون چیزی نمیپرسن و عین

خیالشون هم نیست که چه دستهائی این خاک کهنه را آبیاری میکنند

حساب سال و ماهش شرم رو برای گفتنش کم میاره

دیگه خیلی وقته باورمون شده زندگی یعنی داشتن همین یه گله جا

و همین یه لقمه نونی که میخراشونه گلو رو به بهانه ی سیر کردن شکم

که همین به من چه های ساده آنقدر ریشه دوونده که تاروپود بچه هامونو

به هم بافته و همین نقش ترنجش برای یه روزگار پا خوردن بسه مونه

این روزها دیگه من و تو ما را فریاد نمیزند که من یعنی یک ،

که یک تنها یک و دیگر هیچ ، که من اگر برخیزم تو دیگر برنمیخیزی

دریغ که چه مظلومانه میسپاریم روزگار سپری نشده مون را

به صاحبان قراردادی این وسعت پهناور

و خود، صحنه ی بازی را از ردیف آخر به نظاره مینشینیم

این تقدیر را آنقدر شوم بازخوانی نکرده بودند که اینگونه امانت را

بایدمان سپرد به نا اهلان ، که دستهای من دیگر زور به هم رساندن

نداشته باشند و فریادم دیگر نای رسیدن به گوش ،

که این طعم گس بی مزه طعم قرن من باشد.

شاید دیگر از پس این قرنهای سیاه ، قرنی نباشد ،

که بمب روشنی ها را خاموش کرده است ،

دیگر همه خواهند مرد ، چشمها ، قاضی ها ،

زمان و آنوقت شب میشود و فقط شب میشود

و ما چه آسان فراموش میکنیم دیروزهایمان را

و چه سرسختانه از یاد میبریم فردایمان را...