"آدمها دوست داشتن را تجربه میکنند،در سکوت و آرامشی ژرف غوطه ور میشوند.

همین سکوت و آرامش است که آنها را با روحشان مانوس میکند.

اگر با روح خود انس بگیری عشق دیگر یک رابطه نیست،

بلکه سایه ایست که تو را همه جا همراهی میکند.

عشق به کسی یا چیزی محدود نمیشود."

ببین دخترک همه ی حرفهایت درست اما قبول کن یک وقتهایی برُ میخوری لای 

تناقض های مسخره...

مثلا تو گیر کرده ای در نقش آدمی که باید فلان جور رفتار کند چون دختر فلانی

است و لابد چون ظاهرش ایجاب میکند  اینجوری حرف نزند یا آن طور نخندد یا ...

این تناقض ها بعضی وقتها زیادی آدم را مچاله میکنند راستش.

نه می خواهی رولته باشی و قید ها را بشکنی و اصولا لزومی هم نمیبینی به

تغییر بعضی صورت مساله ها و نه میخواهی هی اداهای بی خودی در بیاوری،

آنقدر که یادت برود چهره ات را در آیینه.

واقعیت این است که تو به زعم بعضی ها عجیب الخلقه و به باور خودت خیلی

معمولی هستی که اساسا تو ماهیت آدم ها را،نور میبینی با طیف های مختلف

و زندگی را و اتفاقاتش را منشوری برای واپاشی این نور پیوسته...

حالا این که اتفاقا آن اتفاق کذایی کدام وجه تو را نشان بدهد خوب چیزی است نه

مربوط به زاویه ی قرار گرفتن زندگی سر راه تو و نه اصلا مرتبط به ماهیت وجودی ات

این فقط مربوط به ان است که دیگری کدام طیف و وجه تو را میبیند در بطن ماجرا.

اصلا به گمان من همین حرف شاملو که "عیب کار اینجاست که من آنچه هستم را

یک وقتهایی با آنچه باید باشم اشتباه میکنم،خیال میکنم آنچه باید باشم هستم

در حالیکه آنچه هستم نباید باشم" قطعه ی گمشده ی پازل خیلی هاست...

من فکر میکنم ما بعضی هامان داریم توی همین لابیرنت غلط در غلط دست و پا

میزنیم و هی میخواهیم انکار کنیم خیلی چیزها را.

مثلا یکیش این که،دل میبندیم خیلی زود به کسانی که خیلی ها نمیفهمند

بایستگی دوست داشتنشان را و به قول خودت این "دوست داشتن میتواند جوری

برود در عمق جان انسان که احساس کنی چنان واضح است که نیازی به اثباتش

نداری.جوری که انگار اوست که تو را دارد اثبات میکند و نه تو او را"

آن وقت فکر کن از یک طرف تو اینهمه حل شدی در دوست داشتن و از آن طرف هی

به خاطر آن نقشهای دست و پا گیر باید مثلا همرنگ جماعت شوی و به روی خودت

نیاوری که مثلا دوست داری تند تند حال فلانی را بپرسی و بگویی هوای دلت را

داری یا نه؟

چقدر این حرفت را دوست داشتم" ما آن گاه که زاده میشویم زود تر از سند تولدمان

حکم مرگمان را پیش کش میکنیم.رفتن چیزیست که گریز ندارد یا فعلا ندارد.این

شانس را داریم که در خاطرمان عکس عزیزانمان را برای همیشه تثبیت کنیم و هر جا

که خواستیم به خاطرشان بیاوریم."

من هم گمان میکنم آدم دلش میخواهد از همان صبحی که بیدار میشود هی بخندد

هی به همه سلام کند و هی به یادشان بیاورد که این شمارش معکوسی که از

بدو تولد آغاز میشود برای مردن و رفتن را باید جدی گرفت و فرصت هر روز دارد کمتر

میشود و مجال کوتاه تر برای عشق ورزی و دوست داشتن هم و آن سنگهای سفید

و سیاه قبرستان هیچکدامشان بلد نیستند مهربانی را و دلتنگی را و عشق را به

اجسام سرد خاموش آن زیر یاد آوری کنند...

آدم ها تا زنده اند باید به هم بگویند دوستت دارم..

وگرنه وقت رفتن و بعد رفتن گیرم هی بنشینند سر خاک،هی سنگ را ببوسند هی

خاک بگیرند از صورتش...چه تفاوتی؟تا هستی و هستند بگو دوستت دارم ...

ببوسشان...و اشک هاشان را بگیر از چهره های خسته و در مانده شان که مجال

بسیار کوتاه است و تکرار در کار  نیست....

خلاصه اش اینکه من باورم این است که تا آن جا که میتوانم حرف ناگفته نگذارم

توی دلم برای زمزمه ی بعد رفتن...چه رفتن های گذرا و چه ابدی...

شاید برای همین است که هی ری به ری میروم و به خیلی ها هی میگویم

دوستت دارم...هی قربان صدقه ی خیلی ها میروم هی میبوسم صورتشان را

هی...

فقط ایراد قضیه دو تاست:یکی این که بعضی ها چهره در هم میکشند که دختر

فلانی را چه به این سبکسری ها،بعضی دیگر هم ترس برشان میدارد خیال میکنند

الان است که گیر بیفتند توی دام و دیگر پایشان آزاد نباشد برای رفتن...

آن اولی ها را که بی خیالشان شده ام،روزهاست

اما این دومی ها هی ذهنم را پر میکنند،هی مینشینم تحلیلشان میکنم

هی میگردم دنبال جواب،هی نمیفهممشان

راستش را بخواهی این روزها دلم میخواهد بروم بالای کوه

رو کنم به آدمها

داد بزنم

به کجا چنین شتابان؟؟؟

 

 

ps:

۱.خیلی به هم ریخته شد،میدونم.اما تصحیحش نمیکنم

لابلای این حرفهای بی سر وته،شیطنت های امشب تو

سرک میکشند مدام

خنده ام میگیرد

به پهنای صورت...

 

۲.خوب اینم میذارم اینجا دیگه گلکم

"میگن که یه روز جیرجیرک به خرس میگه :
دوست دارم
خرس میگه الان وقت خوابمه
خرس به خواب زمستونیش میره و نمیدونه عمر جیرجیرک فقط سه روزه...
حکایت ما هم ، حکایت خرس و جیرجیرک_ ، شانس بیاریم نقش جیرجیرک

رو بازی کنیم ، وگرنه این خوابهای زمستونی اونقدر این روزها کش اومدن تو

نفس کشیدنهامون که دیگه باور جیرجیرکهای قصه مون شده که ، دوست که

داشته باشی بعدش یه خواب طولانی_ و بعدش پیر میشی از بس که میمیری..."

 

۳.الهام حرف هایی رو نوشته که جای گفتنشون خیلی خالی بود تا به حال

مرسی دختره،مرسی به خاطر بودنت اصلا...