اساسنامه

راستش من یه عادتی دارم.معمولا شروع کننده خوبی نیستم.

یعنی اصلا بلد نیستم مقدمه و موخره بچینم توی حرفهام

واسه همین،معمولا تو حرف زدنم،خیلی جدی همون اول

با اعتماد به نفس کامل میگم:

خوب از وسطش شروع میکنم!

پس بنا به عادت مالوف و سنت معهود از وسطش شروع میکنم

...

واما بعد...

این روزها همه اش از خودم میپرسم:

خوب شروع کردن قطعا کار خوبیه اما ادامه دادن توانی میخواد که آیا تو داری؟

اصلا گیرم قصر قورباغه رو هم ساختی با تموم زلم زیمبو های لازم...بعدش؟

لابد باید دست به دامن اون پری سیزدهمی بدجنسه بشی

که بیاد قصرو همه ی ساکنینشو طلسم کنه

تا وقتی اینجا رو خاک گرفت بهونه کنی اخه شاهزاده نداریم واسه نجات زیبای خفته!

دارم چرند میگم میدونم.اما دست خودم نیست.پر حرفم اما حرف زدنم نمیاد.

انگار غریبیم میکنه اینجا.انگاری هنوز به رسمیت نمیشناسم اینجا رو.

تا حالا فکر میکردم وبلاگ نویسی کار اسونیه،فقط انگیزه میخواد.

اما حالا میبینم خیلی سخته واسه کسایی حرف بزنی که نمی شناسنت.

البته شاید این به خاطر برداشت من باشه از اینجا.

اینجا واسه ام نه ستون نشریه است،نه برد دانشکده و نه هیچ جای دیگه...

اینجا شاید،شاید ادامه ی‌(از سری یادداشتهای دیوانه)باشه

اما بدون مخاطب های همیشگیش.

داشتم با خودم فکر میکردم؛اینجا قراره کدوم یکیمون حاکم قصر باشیم

از هزار هزار تایی مون  که هرکدومشون رو یک نفر میشناسه...

بعد یه قراری گذاشتم با خودم.

از اونجایی که هدف رتق و فتق امور قصره به بهترین نحو ممکن،

پس اینجا هر کی حوصله داشت هروقت حرفش اومد میاد و حرف میزنه اونم از وسط ماجرا...

تو قصر قورباغه ها قراره همه آزاد باشند،

بی هیچ هراس و ترسی از ناکوک بودن آواز و غریب بودن لهجه...

پس اگه نوشته ی امروز،نقیض حرف دیروز بود و بی ربط به حرف فردا،

یادتون باشه اینجا قصر دیوونه ترین قورباغه هاست

که همشون باهم میشن یه من واحد،میشن خودم دیگه!